VOORAF:
Dit seizoen lag de nadruk vooral op de halve Ironman afstand met als ultieme doel het WK halve Ironman in Zell am See waar ik me vorig jaar in Wiesbaden voor plaatste.
Na een geslaagde wedstrijd in Barcelona voelde ik dat de vorm dit seizoen in stijgende lijn ging.
Vier weken geleden ging ik zwemmen in Vosselare put met een aantal atleten van de ploeg. Na de training zaten we rond de tafel te luisteren naar het verslag van PJ Penne en Ruben die net hadden deelgenomen aan de Ironman in Nice. Voor PJ Penne was het ook zijn debuut op de lange afstand en hij werd in Nice meteen knap 23e, goed voor een selectie voor het WK in Hawaï.
Mijn droom om zelf ooit te starten in Hawaï werd weer aangewakkerd.
Later op de avond vertelde Marc Vanassche dat hij op 2 augustus zou deelnemen aan de Ironman Maastricht en al snel ging de bal aan het rollen...
De voorzitter en een aantal andere teamgenoten hadden me zo ver gekregen dat ik overwoog om in Maastricht deel te nemen.
De dag nadien belde ik mijn trainer Chris Cornu op en meteen was het doel gezet. Toch had ik heel wat twijfels. Ik was nog een leek op de lange afstand en het was MAAR vier weken meer!
DE RACE!
De dag begon vroeg en om 4 uur ‘s nachts had ik reeds een ontbijt om u tegen te zeggen naar binnen gespeeld. Vooraf heb ik niet echt ambities durven uitspreken. Dromen van Hawaï durfde ik niet dus was de finish halen de voornaamste doelstelling.
Om 7u15 doken we met z’n 1100 het water in. Ik stond redelijk vooraan in de bende en na een 4-tal minuten lag ik mooi vrij in het water. Na 1,8 km zwemmen moesten we even uit het water komen voor de tijdsregistratie om dan in rechte lijn terug te zwemmen. Eerlijk toegegeven is dit de eerste keer dat ik tijdens een triatlon genoten heb van het zwemonderdeel. Ik probeerde zo relaxed mogelijk te zwemmen en dat werkte ook blijkbaar.
Na 3,8 km kwam ik het water uit en hoorde de supporters roepen “Heel goed gezwommen, 59 min!”. Ik had vooraf als doel gezet om 1u05 te zwemmen dus dat voorspelde reeds veel goeds.
Na een wat klungelige eerste wissel begon ik aan mijn favoriete onderdeel: 180km fietsen op een groot deel van het parcours van de Amstel Gold race. Drie weken geleden verkende ik reeds het fietsparcours (in de regen) en met een gemiddelde van 27 km/u en 1100 hoogtemeters wist ik dat het niet van de poes zou zijn.
Tijdens de wedstrijd zat ik meteen in een grote fietsgroep. Op een Ironman moet je 10 meter tussen je voorwiel en het achterwiel van je voorganger houden maar ik denk dat veel deelnemers die regel niet zo goed begrepen. Dit met als gevolg dat zes man uit onze groep een terechte kaart gekregen hebben en een beetje mochten rusten in de strafbox.
Vooraf had ik met mijn trainer besproken om een gemiddelde van 260 watt aan te houden en dat lukte perfect. Dit tempo voelde heel goed aan en na 5u14 fietsen (bijna 36km/u gemiddeld) en bijna 7 liter gedronken te hebben kon ik heel fris aan de marathon beginnen.
Toen ik begon te lopen tussen de enorm enthousiaste honderden supporters was het alsof ik vleugels kreeg, “een kippenvelmomentje”, nog nooit meegemaakt tijdens een wedstrijd, echt zalig!
Het vooropgestelde doel was te lopen aan 4min45s per km en tot km 30 zat ik op schema voor een marathon rond de 3u15. Dit ging verrassend vlot, dacht ik bij mezelf. Maar toen begon de wedstrijd pas, het was afzien. Een klopje heb ik nooit echt gehad, maar pijn daarentegen... De laatste 5 km deden echt enorm veel pijn. Zoveel dat ik me er weinig of niks meer van herinner. Het enige wat zich nog in mijn hoofd afspeelde was vollenbak proberen lopen. Dat lopen ging noch maar dat vollenbak iets minder.
Na enkele bochten op de markt in Maastricht behaalde ik eindelijk de finishlijn. Daar stond meteen een enorm vriendelijke Ironman medewerker klaar om me letterlijk en figuurlijk op te vangen. Amai dit deed pijn en langs de andere kant toch ook enorm veel deugd. Toen ik te horen kreeg van teammate Frederik Van Lierde dat ik 2e was in mijn agegroup en 26e overall kon ik mijn emoties niet meer onder controle houden. In mijn agegroup waren er namelijk drie tickets voor Hawaï dus ik was erbij! Een droom die uitkwam!
Als slot wil ik bij deze nogmaals volgende mensen dik in de bloemetjes zetten. Eerst en vooral mijn vriendin Elke die me enorm steunt en me met veel respect moet missen tijdens de vele trainingen en stages. Mijn ouders en de talrijke supporters die waren afgereisd. Zonder hen was ik misschien niet door die muur geweest. Mijn trainer Chris die er altijd bleef in geloven, zwemtrainster Lieselotte de Smet, kinesist Dirk Verstraete voor de goede massages, Frederik van Lierde voor de gouden tips en zeker niet te vergeten mijn club Leie triatlon team Latem en sponsors. Zonder hen was dit onmogelijk. Alvast enorm bedankt hiervoor!
Aloha and see you in Hawaï!
Uitslag :
http://www.ironman.com/nl-nl/triathlon/events/emea/ironman/maastricht/results.aspx#axzz3hpS7Jxv2
Foto’s: zie album
