De triatleet is de ultieme gladiator van de mondiale sport. Ridder van de Olympische Idealen. Het lichaam als de burcht waarin geest en hart strijden tegen de elementen die urenlang op de muren inbeuken: hitte, wind, stroming en keihard asfalt op die eindeloze weg naar de meet. Het gevecht van spieren en gewrichten tegen fysieke uitputting; de gedachten die afdwalen naar bed, bad en brood terug in de pas dwingen - kracht en focus zijn het fundament van de overwinning. Van start tot finish gegeseld door honger, dorst en uitputting: alleen voor wie de Man met de Hamer op meer dan een armlengte afstand houdt wacht aan het eind de Verlossing. De wedstrijd wordt evenzeer gewonnen in de controlekamer als in de vezels van het vlees. Een koppige kop op sterke schouders, mentale weerbaarheid en heldere hersenen: ze zijn geen garantie op succes maar zonder heeft het geen zin aan de start te verschijnen. De Ironman (*) maalt kilometers tot in zijn stoutste dromen het zout uit de oceaan is verdrongen en de lavavelden tot stof zijn verpulverd. De glorie is geen karrenvracht dollars, glamour en glitter. De glorie is het besef dat je een prestatie hebt geleverd die slechts weinig mensen aankunnen - niet om mee te pronken, het ego hoeft niet gestreeld. Het gaan om de puurheid van de sport, om de victorie van de wilskracht. Voor elke atleet die het einde haalt is de meet het hoogstpersoonlijke ereschavot. Tegenover zo’n prestatie past enkel nederigheid. Proficiat Hannes. (*) De wedstrijd heet wel ‘Ironman’ maar er doen ook heel wat machtige vrouwen mee. Deze ode geldt vanzelfsprekend ook voor hen allen. Mijn respect is oeverloos.
